At ikawalo, para sa ating mga healthcare workers: Sila ang nasa pinaka mapanganib na situwasyon, at sila rin ang pinakamahalagang sundalo sa laban kontra COVID-19. Natural dapat na pagtuonan ng ibayong pansin ang lahat ng pag-aaruga, lahat ng tulong, lahat ng kasangkapan at serbisyong magagamit nila. Kabilang na dito ang access sa counseling para sa mga healthcare workers sa mga COVID ward. Magpatupad din dapat ng sistema para hindi sila maburn-out, tulad ng maayos na proseso ng pagrelyebo. Sang-ayon din tayo na dapat maging mas makatarungan ang pasahod sa kanila lalo na sa panahong ganito.
Ididiin ko lang: Pandemya ang ugat ng mga suliranin; kapag mabisa itong matugunan, matutugunan din ang iba pang hamon. Conversely: Habang dumadami ang nagkaka-COVID 19, lalo rin nating pinapatagal ang paghihirap ng Pilipino. Marami ang namamatay, at hindi sila statistics lang. Bawat isa sa kanila, may kuwento, may pangarap; may pamilya sila, may nagluluksa para sa kanila. At habang dumadami sila, lalo lang tayong mahihirapang umusad tungo sa isang better normal—dadami ang mga dadanas ng kahirapan, dadami ang hindi makakaambag sa nation-building, tatagal ang biyahe patungo sa katuparan ng mga pangarap natin. Magkakaugnay ang kapalaran ng bawat Pilipino.
Sa ngayon, habang pinagsisikapan nating maampat ang pagkalat ng pandemya, kailangang siguruhin na may sapat na safety nets para sa pinakanangangailangan, habang sinisiguro ding hindi na dadami pa ang mawawalan ng kabuhayan.
Una sa mga hakbang na maaaring gawin para dito ang pagsasabatas ng stimulus package sa lalong madaling panahon. Minumungkahi ng Pamahalaan na ipasa ang CREATE Bill para ibaba ang buwis ng iba’t ibang kumpanya, para maengganyo ang investors na pumasok sa Pilipinas. Magandang layunin ito, pero hindi ito sapat.
Nailatag na naman ng mga ekspertong ekonomista sa Kamara sa anyo ng ARISE Bill. Kung maisasabatas ito, magkakaroon ng dagdag at tiyak na pondo para sa mga mga programa tulad ng wage subsidies ng DOLE at cash-for-work ng TUPAD. Malinaw na mas nakatuon sa pinaka nangangailangan ang ARISE; mas inclusive ito, at mas pro-poor. Gamitin sana ang puwersa ng mayorya upang ipasa ang batas sa lalong madaling panahon.
Ikalawa: Puwede ring magbigay ng tax incentives para sa mga kumpanyang magbibigay ng ayuda sa mga apektado ng pandemya. Mabisang paraan ito para mailahok ang pribadong sekto sa pambansang pagbabayanihan.
Ikatlo: Gamitin ang buong puwersa ng economic cluster, kasama ng akademya at iba pa mula sa pribadong sektor, hindi lang para magpanday ng mga risk assessment study, pero para tiyakin na nakabatay ang mga desisyon sa pag-aaral na ito. Sayang ang kaalaman kung isasantabi lang din natin. Kung alam na natin kung alin ang mataas ang peligro, tiyakin nang ieenforce ang mga karagdagang patakaran sa kanila, kung hindi man isususpinde ang pagbubukas. Malalaman din natin, mula sa mga industriyang mababa ang peligro, kung anong klaseng skills ang puwedeng pagsanayan ng mga empleyadong hindi kayang mag-work-from-home. Pag ma-upgrade ang kanilang kaalaman, mabibigayan sila ng ibang trabaho sa mga industriyang low risk.
Ikaapat: Gumawa na ng buffer stock ng lahat ng mga materyales na kailangan ng bawat pamilya sa panahon ng pandemya: Bitamina, sabon, alcohol, face masks, at iba pa. Siguruhing hindi maaantala ang supply chain. Tutukan ang mga local producers: Suportahan sila ng teknolohiya para mas marami pa silang magawa, at mas maraming makabili na gawang lokal.
Ikalima: Atasan ang buong pamahalaan— ahat ng unit at ahensya, mula taas hanggang baba ng burukrasya—na i-patronize ang mga local businesses. I-prioritize ang mga gamit na dito mismo ginagawa sa Pilipinas, kahit pansamantala lang. Hangga’t maaari rin, i-prioritize ang pagtangkilik sa mga Micro, Small, and Medium Enterprises. Malaking ambag ang mga ito sa pagsigurong dadaloy ang enerhiya ng ekonomiya sa mga negosyo at komunidad.
Ikaanim, ukol sa Social Amelioration Program. Noong una itong inilunsad, binigyan ng slots ang bawat munisipiyo at lungsod. Maraming mga LGU ang namroblema dahil kulang ang binigay sa kanilang slots. Kailangang gawing mas sistematiko ito; linisin ang government data, at patalasin ang isang central database para sa poverty statistics. Sa ngayon, may iba-ibang registry para sa mga basic sectors, para sa talaan ng maralita, para sa targeting ng mga social protection at social welfare services. Pag-isahin ito, i-validate, at ibangga sa talaan ukol sa COVID-19, upang matukoy kung sino ang dapat i-prioritize sa SAP. Sa ganitong paraan, walang palakasan, at mapa-prioritize natin ang mga tunay na nangangailangan.
Sa mga susunod na panahon, kailangang harapin ang mga suliranin sa ekonomiya. Siguruhing matutulungang makabangon muli ang mga nagsarang negosyo, o di kaya mag-engganyo ng pagbubukas ng bago; palakasin ang mga ito, para makalikha ng trabaho. Tiyak kong alam ng mga economic managers ang mga hakbang para magawa ito: I-empower ang mga MSMEs. Tutukan ang mga key industries tulad ng agriculture. Sang-ayon ako sa Plant, Plant, Plant. Ngunit hindi ito sapat. Kailangang buhusan ng pondo ang sektor ng agrikultura para sa makabagong kagamitan tulad ng cold storage facilities at drying facilities, at para sa imprastruktura tulad ng farm-to-market roads. Mas mainam, mas pangmatagalan, at mas marami ang matutulungan kung nagmumula ang anumang proyekto sa batayang pilosopiya: Empowerment ng Pilipino para panghawakan ang sarili nilang kapalaran. Ang pinakamahalaga: siguruhin na ipapatupad ang mga batas nang patas para sa lahat—nang walang pinapaboran o ginigipit, at nang laging nakatuon sa karaniwang Pilipinong makikinabang sa trabaho at kabuhayang malilikha.
Gaya ng sa ekonomiya at ayudang panlipunan, susunod din ang tugon sa mga hamon sa edukasyon kung maiaayos ang tugon sa mga problemang pangkalusugan. Kung maayos ang datos, matutukoy natin nang may kumpiyansa kung saan ligtas magbukas ng mga pampublikong paaralan. Para sa mga private schools: Now is not the time to burden them with unreasonable restrictions and requirements. Ang kailangan nila, tulong at empowerment—hindi patung-patong na papeles para payagan silang magsimula ng distance learning. Bukod dito, inihahain din natin ang ilang mungkahi:
Una, siguruhing mayroong internet hub ang bawat barangay upang magkaroon ng access ang mga estudyanteng walang sariling gadgets sa mga resources na mahahanap online. Dito rin sila puwedeng magkaroon ng mga tutor na magiging isa pang antas ng suporta, lalo na kung may puwang sa kaalaman o may ibang kailangang tutukan ang mga magulang.
Ikalawa, mag-target ng mga pinaka nangangailangang estudyante upang mabigyan ng gadget o device para hindi maantala ang kanilang pag-aaral.
Ikatlo, capacity building para sa mga teachers. Maraming guro ang may malalim na karanasan sa subject matter nila, pero nahihirapang makahabol sa demands ng distance learning. Kailangan silang tulungan; kailangang ilapit ang pagsasanay sa kanila, para hindi na ito manganak ng mga puwang sa kaalaman ng mga estudyante.
Ikaapat: Gumawa ng modules na magtuturo sa mga magulang kung paano magsagawa ng home schooling. Kasama na dito ang paghahanda ng weekly or monthly curriculum na puwedeng ang magulang mismo ang magturo sa kanilang anak.
Ikalima: Gumawa ng pag-aaral at tukuyin na agad ang mga lugar kung saan walang community transmission ng COVID. Sa mga lugar na ito, lalo na sa mga mahirap ang internet access, pahintulutan ang limitadong pagtuturo sa mga classroom.
Ikaanim, para sa mga namatayan: Bukod sa karaniwang ayuda tulad ng pagamot at SAP, kailangang intindihin ang malawakang epekto sa mga naiwan. Dagdag sa pagluluksa, nawalan sila ng breadwinner o nabaon sa utang. Kapag pinabayaan natin ang mga naiwan, lalo na ang mga anak na nag-aaral, tatawid sa susunod na henerasyon ang pinsalang dulot ng pandemya.
Isang paraan para tugunan ito: Palawakin ang mga scholarship program para matulungan ang mga tinamaan ng COVID: Silang napilitang simutin ang ipon, mga nabaon sa utang dahil sa gastos sa ospital, o mga nawalan ng trabaho at kabuhayan. Bigyan ng scholarships ang mga namatayan. Kailangang tukuyin ang mga dependent ng mga pumanaw, at magbukas ng scholarship fund para sa kanila.
Malinaw ang pangambang bumabalot sa lahat. Kita ito sa mukha ng mga nakasalamuha namin sa ating COVID response efforts. Binibigkis tayo ngayon ng pangambang ito—pero binibigkis din tayo ng panindigang maalpasan ang ating mga suliranin.
Idinidiin ng pandemya ang aral: Magkakarugtong ang diwa nating lahat. Magkakarugtong ang kalusugan at kaligtasan natin, at karugtong naman nito ang bawat aspekto ng buhay natin, mula ekonomiya hanggang edukasyon. Nakatahi ang laylayan sa alinmang sentro, mula Batanes hanggang Jolo.
Nasa iisang panig tayong lahat, at ang pagkamulat sa katotohanang ito ang susi sa pagharap sa hamon ng COVID. Nakikita natin ito sa halimbawa ng mga bansang nagkaroon ng mabisang tugon sa pandemya. Hindi kalabisang mangarap na kaya rin natin ang ginawa ng Taiwan, ng South Korea, Vietnam, ng New Zealand—mga bansang gumawa ng malinaw at tiyak na hakbang, itinuon ang resources sa tunay na kailangan, at nagtulungan. Kaya din natin iyon. May sapat tayong kakayahan, sapat dapat na resources, at sapat na kaalaman.
Malikhain tayo. Maabilidad tayo. At sa dinami-dami ng pagsubok na pinagdaanan natin—sa lahat ng sakuna, sa digmaan at diktadurya, sa pananakop—may isang bagay na tiyak: Nakaalpas lang tayo dahil hindi tayo nagkanya-kanya; dahil pinalawak natin ang saklaw ng malasakit natin; dahil itinuring nating kakampi ang bawat Pilipino, ipinaglaban natin sila, minahal natin sila.
Nakita ko ito mismo sa napakarami nating mga kababayan na lumapit sa aming Tanggapan para magbigay ng donasyon, para mag volunteer na magdala ng PPE at pagkain sa ating mga frontliner, para mag-ambag ng kanilang panahon at talino para makatulong sa gitna ng krisis ng COVID. Malinaw sa akin, hindi pasaway ang Pilipino, kundi laging handang tumulong sa kapwa. Hindi inutil ang Pilipino, kundi may tapang at talino na humarap sa anumang hamon. Hindi talunan ang Pilipino. At tiyak na magtatagumpay tayo laban sa pandemyang ito.
Uulitin ko: Kinaya na natin ang marami pang ibang hamon, at kakayanin natin ito.
